Kuldiga, Ventas rumba en quartszand grotten

17 juni
Vanmorgen bijtijds opgestaan om het noodweer dat werd verwacht voor te blijven. Vooral voor een bezoek aan Kuldiga. Daar wilde ik ondermeer de "Ventas rumba" bekijken. De Ventas rumba is met zijn 249 meter de breedste waterval van Europa. De hoogte is minder indrukwekkend. Een meter of twee.

De rivier de Venta wordt bij de waterval overbrugd door een bakstenen brug van 165 meter uit 1874. Deze mooie brug is hiermee de langste in zijn soort in Europa.

Bij de waterval is een heel klein wegrestaurant. Daar heb ik om twaalf uur een prima maaltijd gehad voor 5,25 Euro. Wat wil een mens nog meer. Nou, de stad nog even in. Het zag er echter steeds dreigender uit in de loop van de dag. Terwijl ik ernstig stond te twijfelen kwam er een soort Westerbouwingtreintje met een overkapt bakje aangereden. Ach, waarom niet. Voor 5 Euro werd ik met een handjevol Letse toeristen drie kwartier door de stad en een stukje omgeving gereden. In het bakje had hij een tv-scherm hangen waar zeer luidruchtig in het Lets medegedeeld werd wat we zagen. Voor mij had hij de Engelse ondertiteling ingeschakeld. 

Totaal gekneusd kroop ik aan het einde van de miniatuur rondreis weer uit het karretje. Het ding had geen enkele vering en we hebben op de smalle houten bankjes geen meter asfalt maar wel ontzettend veel kinderkopjes gezien. Maar, het was toch wel leuk. Bovendien begon het tegen het einde inderdaad aardig te regenen.

In de verste verte niet de slechtste huizen in Kuldiga

Op zich een prachtig oud houten huis

In Liepaja, Kuldiga en andere plaatsen waar ik door kwam viel me iedere keer weer de erbarmelijke toestand van veel huizen op. Ook van veel kleine vervallen en leegstaande fabrieken. Wat dat betreft is er nog heel veel werk te verrichten.

Na Kuldiga ben ik naar de zandgrotten "Riežupes smilšu alas", dichtbij Kuldiga gegaan. Via een kleine wandeling door het bos kwam je bij een 180 jaar oude quartszand mijn. Het zand werd gebruikt voor de glasindustrie. De mijn dient nu alleen nog een toeristisch doel. In totaal zijn er 2 kilometer mijngang, waarvan 460 meter bezocht kunnen worden. Voor een grotere tour zou teveel gekropen moeten worden.
Met de regen vandaag was het bijzonder benauwd buiten maar als je de grot in ging viel de kou op je. Het hele jaar is het er 8 graden.

Aan het quartszand worden verschillende geneeskundige krachten toegedicht. Waarom ook niet. In de verschillende hallen zouden ook verschillende andere krachten bestaan. Zo had men 8 meter onder de grond als eerste de hal van de liefde. Hier mocht je een wens over de liefde doen. Toen ik het meisje dat mij rondleidde vertelde dat ik daar niet zo veel geloof aan hechtte keek ze zo teleurgesteld dat ik haar heb beloofd dan toch maar een wens te doen. Ook in de andere hallen. De hal van de liefde werd regelmatig door jong gehuwden bezocht voor een lang en gelukkig huwelijk. Hun bruidsboeket lieten ze dan achter. In de grot bleef dat zonder meer een maand of drie goed.

Hierna kwam de hal van geloof en daarna de hal van hoop. In deze hallen kon je ook verschillende krachten opdoen. Hallen is eigenlijk een groot woord voor de kleine ruimtes. Voor mij viel het nog wel mee omdat ik in mijn eentje een tour door de mijn kreeg. Zelfs nog een kruip-door sluip-door stukje. De grootte viel me wat tegen maar het was toch wel leuk om de grotten te bezoeken.

Langs het bospad naar de grotten stonden veel, vaak kleurige  houten beelden

Het was de bedoeling om bij de zandgrotten te overnachten. Omdat het slecht weer was ben ik toch nog maar een kilometer of 65 gaan rijden. 

Nu sta ik in Kaldava. Tussen de buien door heb ik hier ook nog wat rondgewandeld. Onder andere naar de ruïne van een kasteel. Het was eigenlijk zelfs geen ruïne meer te noemen. Ook hier zag ik weer met enige verbazing de vele verveloze slecht onderhouden huizen. Natuurlijk heb ik ook nieuwe wijken met flats gezien. Maar toch.

Nog wat laatste opmerkingen voor vandaag.
In Liepaja had ik een groot Statoil tankstation opgezocht. Ervan uitgaand dat je daar, bij de moderne pomp, wel voor een Engels menu zou kunnen kiezen. Niet dus. Op de gok maar wat ingetoetst. Na de nodige reclame en gespannen afwachten heb ik eindelijk toch kunnen tanken. Na afloop kreeg ik zelfs een bonnetje na het weer invoeren van mijn visa kaart. Blijkbaar toch op de goede toetsen gedrukt, al moet je me niet vragen hoe het nu moet. Al met al een heel gedoe, maar eigenlijk ook wel leuk om te zien wat er allemaal ging gebeuren en of er iemand naar buiten gestoven kwam.
Iets minder leuk was mijn lifter. Ik had een goede bui en besloot een lifter mee te nemen. Hij moest ook naar Kuldiga en klauterde de camper in. Met de walm van een hele boerderij en een maand niet gewassen. Hij sprak geen woord over de grens. Alleen Kuldiga had hij begrepen. De hele weg heb ik wel heel veel stank maar geen woord meer uit hem gekregen. Stank voor dank of zo.

Ook bij de Ventas rumba natuurlijk een houten beeld